شهریار می فرماید:
"کس نیست در این گوشه فراموشتر از من
سال پیش بود، همین موقع ها تقریبا، زندگی خوب پیش نمیرفتم و سر یه داستانی، زندگیم داستان شده بود، مثل یه باتلاق که فقط توش دست و پا میزدم و نتیجه ای نمی گرفتم، زندگیم محدود شده بود به کار و خانه.
تصمیم گرفتم تغییرش بدم، ورزش رو شروع کردم، شد یه باید روزانه برام، در کنارش تصمیم گرفتم سازم رو ادامه بدم، یه دلخوشی روزانه.
حالا بعد از یکسال، روزانه خشمم رو توی باشگاه خالی میکنم و رها میشم، یه نفس میکشم، سازم، شده مرهم زندگیم، داستان حل شده بعد از یکسال؟ نه، گره هنوز هست. امیدی هست؟ اونم نه، ولی حداقل دوتا کار انجام دادم که میتونم بگم باز یه مقداری مفید بودم...
روز های تعطیل میشه که کامپیوتر رو بزنم رو رادیو پیام و انصافا هم موسیقی های خوبی میزاره، حداقل به مزاج من سازگار هست، مخصوصا از ساعت ده شب به بعدش.
دیشب، مجری برنامه تکه شعری از سیمین دانشور دکلمه کرد که خیلی خیلی به درد این روز های من میخوره:
نازنینا، دوست یعنی انتخاب
یعنی از بنده سلام از تو جواب
دوست یعنی دل به ما بستی رفیق؟
دوست یعنی یاد ما هستی رفیق؟
دوست یعنی مطلبت را دیده ام
یعنی احوال تو را پرسیده ام
دوست یعنی در رفاقت کاملی
دوست یعنی: نیستی و... در دلی
دوست یعنی: دوستی را لایقم؟
تو حقیقت، من مجازی عاشقم
دوست یعنی کار و بارم خوب نیست
تو نباشی، روزگارم خوب نیست
دوست یعنی بغض لبخندم شکست
دوری و جای تو گلدانی نشست
دوست یعنی مثل جان و در تنی
دوست یعنی خوب شد تو با منی
دوست یعنی حسرت و لبخند و آه
میشوم دلتنگ رویت گاه گاه
دوست یعنی جای پایت بر دل است
دوری از تو جان شیرین مشکل است
دوست یعنی نکته های پیچ پیچ
دوست یعنی جز محبت، هیچ هیچ
دوست یعنی از سکوت من بخوان
دوست یعنی در کنار من بمان
دوست یعنی خنده های ریز ریز
دوست یعنی دوستت دارم عزیز...
زندگی طلب ناشادمانه ای است در جستجوی شادمانی.